€9.00
Το βιβλίο αυτό αποθησαυρίζει την ουσία του έργου του μεγάλου Πέρση ποιητή του 13ου αιώνα και μας καλεί σε μια ουσιαστική συνάντηση μαζί του. Ο Ρουμί μιλάει με εκπληκτική αμεσότητα στον σύγχρονο άνθρωπο, όπως ακριβώς έκανε με τους συγχρόνους του πριν από οκτακόσια χρόνια. Η κοσμοθεωρία του εκφράζεται χωρίς περιστροφές και το πνεύμα του συλλαμβάνει τη ζωή στην ολότητά της, μέσα από παρατηρήσεις για καταστάσεις που ζούμε καθημερινά, χρήσιμες συμβουλές και βαθιά σοφία για ό,τι μας απασχολεί, από ζητήματα της καρδιάς μέχρι την κατανόηση της ανθρώπινης φύσης και την εγκόλπωση της φύσης του θείου.
Είναι, τελικά, ένας μακρύς διαλογισμός για το πώς να ζούμε τη ζωή μας με νόημα, έμπνευση και καλοσύνη, από έναν μεγάλο, εξαιρετικά σύγχρονο ποιητή, παρά τα οκτακόσια χρόνια του, που εξέφρασε ανεπανάληπτα τη σοφία του σούφι. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Και για να σας μιλήσω πιο καθαρά, πιστεύω πως πρέπει να κηδέψω αύριο τον Υπάτιο στον ενοριακό μου ναό, στον Άγιο Νικόλαο, γι’ αυτό και ζητώ τη βοήθειά σας. Θες που ο θάνατός του συνέπεσε με το θάνατο και την Ανάσταση του Θεανθρώπου, θες που αυτά τα παράξενα συμβάντα όλους μας ανησύχησαν, έτσι που στο τέλος αναγκάστηκα να ξαναφωνάξω τον γιατρό, ποιός το ξέρει. Μπορεί όμως και να συμβαίνει κάτι πολύ πιο απλό: να θέλω μόνο να τιμήσω έναν αθώο, απονήρευτο, άκακο άνθρωπο και τίποτα περισσότερο.
[…]
Επειδή έτυχε εκείνη τη χρονιά να μην πέφτει τη Δευτέρα η γιορτή του αγίου Γεωργίου, και οι χορωδοί ήταν ελεύθεροι, κατέπλευσαν και οι τέσσερις μαζί. Ε ! Τί να πω τώρα! Άλλο πράγμα είναι να σε ταλαιπωρεί ένας άθλιος φάλτσος ψάλτης κι άλλο μεγαλείο έχει μια τετράφωνη χορωδία. Γιατί λοιπόν να μην το ομολογήσω πως αυτή ήταν η πιο κατανυκτική νεκρώσιμος ακολουθία στην οποία έχω χοροστατήσει; Όπως όμως ήταν αναμενόμενο, υπήρξαν και οι αντίθετες απόψεις: Θυμούμαι πως βγαίνοντας λίγο αργότερα από την εκκλησία άκουσα δίπλα μου μια συχωριανή μου να σιγοψιθυρίζει στην αδελφή της: ” Για πες μου, στον θεό σου “, της έλεγε, “μήπως κι ο παπάς μας αποτρελάθηκε; Τόσους και τόσους νοικοκυραίους έχει κηδέψει, γιατί μόνο αυτός ο κουτρούλης άξιζε τόσες τιμές και τόσες χορωδίες; Δεν τα καταλαβαίνω εγώ αυτά τα πράγματα. Πάει, χάλασε πια ο κόσμος, Μαρία μου”. Και μετά οδεύσαμε πάλι προς τη Βουργάρα για την ταφή. Ήταν ένα θαμπό απριλιάτικο απομεσήμερο. Δεν ξεχνώ το χαρμόσυνο “Αναστάσεως Ημέρα ” των ψαλτάδων μαζί με τη ζαλιστική ευωδιά των λεμονανθών που ξεχυνόταν από τους κήπους.
Η αναγνωστική μοίρα του Καζαντζάκη είναι παράδοξη και πολύπλοκη. Τον αγάπησε το ευρύ κοινό, στάθηκε, παλαιότερα τουλάχιστον, ένα από τα πρώτα διαβάσματα των εφήβων -η ανάγνωση των μυθιστορημάτων του ήταν για αυτούς ταυτόχρονα μια πράξη μύησης στη λογοτεχνία και αμφισβήτησης κυρίαρχων ιδεών και αξιών-, αλλά το ακαδημαϊκό περιβάλλον και το λογοτεχνικό σινάφι, στην καλύτερη περίπτωση, τον αγνόησαν. Η γενιά του ’30 τον περιφρόνησε, με εξαίρεση τον φίλο του Παντελή Πρεβελάκη (το βιβλίο του Τετρακόσια γράμματα του Καζαντζάκη στον Πρεβελάκη, 1965, είναι οπωσδήποτε πολύτιμο και εξακολουθεί να αποτελεί μία από τις καλύτερες εισαγωγές στο έργο του). Τη σκληρή καταδικαστική κρίση του Σεφέρη, με αφορμή την προβολή του Ζορμπά του Κακογιάννη, θα τη συμμερίζονταν, φαντάζομαι, οι περισσότεροι συγγραφείς της γενιάς αυτής: “Ψεύτικη γλώσσα, ψεύτικες πόζες, απομιμήσεις αισθημάτων” (Μέρες Θ’, 1 Φεβρουαρίου 1964 – 11 Μάη 1971, Ίκαρος, 2019, σ. 94-95). Εντελώς διαφορετική, ωστόσο, ήταν η υποδοχή του έργου του εκτός των ελληνικών συνόρων. Ο Καζαντζάκης επιδίωξε πεισματικά να γίνει διεθνής συγγραφέας – και το πέτυχε. Σήμερα, αυτός και ο Καβάφης είναι οι μόνοι Νεοέλληνες συγγραφείς τους οποίους γνωρίζει το διεθνές αναγνωστικό κοινό.
Ο Πρώτος Άνθρωπος ξανακάνει όλη τη διαδροµή για ν’ ανακαλύψει το µυστικό του: δεν είναι ο πρώτος. Κάθε άνθρωπος είναι ο πρώτος άνθρωπος, κανείς δεν είναι. Γι’ αυτό πέφτει στα πόδια της µητέρας του. – Ακρόπολη. Ο άνεµος σάρωσε όλα τα σύννεφα, και το φως, το πιο λευκό και το πιο δυνατό, πέφτει από τον ουρανό. Περίεργο συναίσθηµα όλο το πρωινό πως βρίσκοµαι σε τούτο το µέρος εδώ και πολλά χρόνια, πως βρίσκοµαι στο σπίτι µου, χωρίς µάλιστα να µε ενοχλεί η διαφορετική γλώσσα. – Νόµπελ. Περίεργο συναίσθηµα συντριβής και µελαγχολίας. Όταν ήµουν 20 χρονών, φτωχός και γυµνός, γνώρισα την πραγµατική δόξα. Τη µητέρα µου. – 7 Νοεµβρίου, 45 χρονών. Όπως το ήθελα, µέρα µοναξιάς και σκέψης. Να ξεκινήσω να εφαρµόζω από τώρα τούτη την αδιαφορία που θα πρέπει να ολοκληρωθεί στα πενήντα µου. Εκείνη την ηµέρα, θα κυριαρχήσω. – Η δηµοκρατία δεν είναι ο νόµος της πλειονότητας αλλά η προστασία της µειονότητας. – Η µαµά χειρουργήθηκε. Το τηλεγράφηµα του Λ. φτάνει το Σάββατο το πρωί. Το επόµενο βράδυ, αεροπλάνο στις τρεις τα ξηµερώµατα. Εφτά η ώρα στο Αλγέρι. Πάντα η ίδια εντύπωση στο πεδίο του Λευκού-Σπιτιού: η γη µου. Και όµως ο ουρανός είναι γκρίζος, ο αέρας ελαφρύς και σπογγώδης. Εγκαθίσταµαι στην κλινική, στα υψώµατα πάνω από το Αλγέρι. Μεταξύ 1951 και 1959, ο Καµύ γράφει το Καλοκαίρι, την Πτώση, την Εξορία και το Βασίλειο, αντιδρά απέναντι στην τραγωδία του πολέµου της Αλγερίας, στην πολεµική που δηµιουργείται γύρω από τον Επαναστατηµένο άνθρωπο, κάνει δύο ταξίδια στην Ελλάδα, στην Ιταλία, παίρνει το βραβείο Νόµπελ… Τα Σηµειωµατάρια αυτά, τα τελευταία, συχνά σηµειώσεις εργασίας, γίνονται εν τέλει το προσωπικό του ηµερολόγιο, και επιβεβαιώνουν την επίµονη αναζήτηση της αρµονίας «µέσα από τα πιο δύσβατα µονοπάτια, τις ταραχές, τους αγώνες». Ανάµεσα στις ηµερολογιακές καταγραφές, βρίσκουµε σηµειώσεις για µελλοντικά συγγραφικά σχέδια και, βεβαίως, τον Πρώτο Άνθρωπο, το τελευταίο ανολοκλήρωτο βιβλίο του, που έµελλε να εκδοθεί 34 χρόνια µετά τον θάνατό του στο φοβερό αυτοκινητιστικό ατύχηµα της 4ης Ιανουαρίου 1960. Στο τέλος του βιβλίου υπάρχει το αναλυτικό ευρετήριο των τριών τόµων.
Σ’ ένα βιβλίο που υπερβαίνει είδη και κατηγορίες, ο Ντάνιελ Μέντελσον διερευνά τις μυστηριώδεις συνδέσεις ανάμεσα στο τυχαίο της ζωής που ζούμε και στην τέχνη των ιστοριών που αφηγούμαστε. Συνδυάζοντας απομνημονεύματα, βιογραφία και κριτική λογοτεχνίας, τα “Τρία δαχτυλίδια” συνυφαίνουν τις ιστορίες τριών εξόριστων συγγραφέων που στράφηκαν στα κλασικά έργα του παρελθόντος για να δημιουργήσουν τα δικά τους αριστουργήματα – έργα στοχασμού πάνω στην ίδια τη φύση της αφήγησης: του Έριχ Άουερμπαχ, του Εβραίου φιλολόγου που δραπέτευσε από τη Γερμανία του Χίτλερ και έγραψε τη Μίμηση, την κλασική του μελέτη σχετικά με τη λογοτεχνία της Δύσης, στην Ιστανμπούλ· του Φρανσουά Φενελόν, του Γάλλου αρχιεπισκόπου του 17ου αιώνα, που συνέγραψε τις «Περιπέτειες του Τηλέμαχου» – μια ευφυέστατη συνέχεια της Οδύσσειας και συγκεκαλυμμένη κριτική στον Λουδοβίκο ΙΣΤ΄, η οποία αποτέλεσε το μεγαλύτερο μπεστ σέλερ στην Ευρώπη για εκατό χρόνια και είχε σαν αποτέλεσμα την εκτόπισή του· και του Γερμανού μυθιστοριογράφου Β. Γκ. Ζέμπαλντ, αυτοεξόριστου στην Αγγλία, του οποίου οι χαρακτηριστικά μαιανδρικές αφηγήσεις διερευνούν θέματα κοινά με την «Οδύσσεια», όπως ο ξεριζωμός, η νοσταλγία, ο χωρισμός από την πατρίδα.
Ταυτόχρονα, σ’ αυτές τις ιστορίες εξορίας και καλλιτεχνικής κρίσης, συμπλέκεται και η περιγραφή της αγωνίας του ίδιου του Μέντελσον κατά τη συγγραφή δύο από τα δικά του βιβλία -μιας οικογενειακής σάγκα σχετικά με το Ολοκαύτωμα και ενός αυτοβιογραφικού χρονικού για τη μελέτη της «Οδύσσειας» μαζί με τον ηλικιωμένο πατέρα του-, βιβλία που τα στοιχειώνουν ιστορίες άγχους και περιπλάνησης. Καθώς τα «Τρία δαχτυλίδια» οδεύουν προς την εκπληκτική τους κορύφωση, μια αποκάλυψη για το πώς συνδέονταν οι ζωές των τριών αυτών προσώπων υπερβαίνοντας γεωγραφικά σύνορα, γλώσσες και αιώνες, ο αναγνώστης αναγκάζεται να αναθεωρήσει τα πάντα γύρω από τη σχέση ανάμεσα στην αφήγηση και την ιστορία, την τέχνη και τη ζωή.
Πότε διάβολος πότε άγγελος 1 × €14.00
Φυγή στο σκοτάδι 1 × €9.50
Η Ελένα ξέρει 2 × €13.50
Τ'ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ ΤΟΥ ΒΑΡΛΑΜΟΥ 1 × €20.00
Το σπίτι της σιωπής 2 × €18.00
Αιολική γη 1 × €24.50
Οι Μεγάλες 'Ωρες της Ανθρωπότητος 1 × €7.00
Οι Κορυφές Της Ζωής 1 × €18.00
Έλληνες στοχαστές 1 × €15.00Υποσύνολο: €171.00
