€14.98
Ο ψυχοπαθής δεν είναι ο παρανοϊκός, ο σχιζοφρενής, ο μανιοκαταθλιπτικός κ.τ.τ., όπως ίσως νομίζουμε πολλοί. Είναι ένας συνηθισμένος τύπος, τον οποίο έχεις συναντήσει σε παρέες, στις σχέσεις σου με το άλλο φύλο, στη δουλειά· τον έχεις δει στον δημόσιο βίο, στον καλλιτεχνικό ή αθλητικό χώρο και φυσικά στο διαδίκτυο.
Δεν τον έχεις αναγνωρίσει, γιατί σου λείπει η γνώση κι η ικανότητα αξιολόγησης των συμπτωμάτων της ψυχοπαθητικής προσωπικότητας.
Στις πρώτες επαφές μαζί του, δεν διανοείσαι ότι πρόκειται για επικίνδυνο άτομο που καθιστά θύματα όσους σχετίζονται μαζί του και καταστρέφει τις ζωές τους. Οι πρώτες εντυπώσεις που δημιουργεί μπορεί να είναι πολύ θετικές.
Το ζητούμενο δεν είναι η -τρομερά δύσκολη- θεραπεία του, αλλά το να μη πέσεις θύμα του.
“Μας στηρίζω με όλη μου την καρδιά.
Αν, όμως, με πιέσεις να διαλέξω…
ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα…
εμένα.”
Ξέρουμε πού βρίσκεται κάθε πράγμα και κάθε άτομο που αγαπάμε, αλλά πολλές φορές δεν ξέρουμε πού βρισκόμαστε εμείς. Σαν να ξεχάσαμε τη θέση μας στον κόσμο. Μπορούμε πολύ γρήγορα να εντοπίσουμε τη θέση των άλλων, τη θέση που έχουν οι άλλοι στη ζωή μας, και καμιά φορά μπορούμε να προσδιορίσουμε ακόμα και τη θέση που κατέχουμε εμείς στη ζωή των άλλων. Έχουμε, όμως, ξεχάσει ποια θέση κατέχουμε εμείς στη δική μας τη ζωή.
“Ο δρόμος προς την αυτοπραγμάτωση είναι αδιάκοπος και δυσχερής”, επαναλαμβάνει ο Χόρχε Μπουκάι σε όλα του τα βιβλία. Σ’ αυτήν τη σειρά των “Δρόμων”, ο δημοφιλής αργεντινός ψυχίατρος μας παρέχει χάρτες της περιοχής για να επιλέξει ο καθένας τη δική του διαδρομή και να πορευτεί με τον δικό του ρυθμό. “Η ευτυχία” διαβεβαιώνει, “δεν είναι απλώς δικαίωμα, είναι επίσης, από πολλές απόψεις, υποχρέωσή μας: μια σύμβαση που έχουμε συνάψει με τη ζωή.” Ο ΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗΣ είναι ο δεύτερος από μια σειρά πέντε τόμων που φέρουν τον γενικό τίτλο: “Φύλλα Πορείας”.
Σκεφτείτε ότι δύο γιατροί στην ίδια πόλη καταλήγουν σε διαφορετικές διαγνώσεις για πανομοιότυπους ασθενείς ή ότι δύο δικαστές στο ίδιο δικαστήριο επιβάλλουν προδήλως διαφορετικές ποινές σε κατηγορουμένους που έχουν διαπράξει το ίδιο έγκλημα. Υποθέστε ότι διαφορετικοί συνεντευξιαστές στην ίδια εταιρεία λαμβάνουν διαφορετικές αποφάσεις για υποψήφιους εργαζομένους με τις ίδιες δεξιότητες ή ότι η αντιμετώπιση των παραπόνων των πελατών σε μια εταιρεία εξαρτάται από το άτομο που τυχαίνει να σηκώσει το τηλέφωνο. Φανταστείτε τώρα ότι κάποιος γιατρός, δικαστής ή συνεντευξιαστής λαμβάνει διαφορετικές αποφάσεις ανάλογα με το αν είναι πρωινή ή απογευματινή ώρα, ημέρα Δευτέρα ή Τετάρτη, κ.ο.κ. Όλα αυτά συνιστούν παραδείγματα θορύβου —παραδείγματα μεταβλητότητας και διακύμανσης σε κρίσεις που θα έπρεπε να είναι πανομοιότυπες.
Στο παρόν βιβλίο παρουσιάζονται οι βλαπτικές συνέπειες του θορύβου σε πολλά πεδία, συμπεριλαμβανομένων της ιατρικής, του δικαίου, των οικονομικών προγνώσεων, της αξιολόγησης επιδόσεων, της ιατροδικαστικής, της εγγυοδοσίας, της χορήγησης ασύλου, της ανάθεσης γονικής επιμέλειας, των επιχειρηματικών στρατηγικών και της επιλογής προσωπικού. Όπου υπάρχει ανθρώπινη κρίση, υπάρχει και θόρυβος. Στις περισσότερες περιπτώσεις, ούτε τα άτομα ούτε οι οργανισμοί έχουν επίγνωση του προβλήματος. Εντούτοις, με λίγες απλές μεθόδους μπορούμε να μειώσουμε τόσο τον θόρυβο όσο και τις ψυχολογικές μεροληψίες, με σκοπό τη λήψη καλύτερων αποφάσεων.
Εφοδιασμένο με πρωτότυπες σκέψεις και τις αντλούμενες από την έρευνα ιδέες που χάρισαν στα πρωτοποριακά βιβλία Σκέψη, αργή και γρήγορη και Nudge τον τίτλο «μπεστ-σέλερ των New York Times», ο Θόρυβος εξηγεί πώς και γιατί οι άνθρωποι στις κρίσεις μας είμαστε τόσο επιρρεπείς στον θόρυβο και τι μπορούμε να κάνουμε γι’ αυτό.
Τον Σεπτέμβριο του 1918 στη Βουδαπέστη, το 5ο Διεθνές Ψυχαναλυτικό Συνέδριο οργανώνει ειδικό αφιέρωμα στις νευρώσεις του πολέμου. Ομιλητές ο Σάντορ Φερέντσι, ο Καρλ Άμπραχαμ και ο Έρνστ Ζίμμελ, οι οποίοι υπηρέτησαν ως γιατροί στον πόλεμο από την αρχή του και έκαναν καίριες παρατηρήσεις. Οι επισημάνσεις τους σχετικά με τα ψυχικά τραύματα ώθησαν τον Φρόυντ να γράψει την εισαγωγή στα πρακτικά του συμποσίου· μάλιστα αισθάνθηκε την ανάγκη να επανέλθει στα σοβαρά αυτά θέματα στο Πέρα από την αρχή της ευχαρίστησης. Το βιβλίο παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους ιστορικούς που μελετούν το ζήτημα του πολέμου και την έξοδο από αυτόν, αλλά και για τους ψυχιάτρους, τους ψυχαναλυτές, τους ψυχολόγους, τους κοινωνικούς λειτουργούς και τις ανθρωπιστικές οργανώσεις, που υποδέχονται, ακούν, συντρέχουν και φροντίζουν σήμερα τους στρατιώτες και τους άμαχους πληθυσμούς οι οποίοι έρχονται αντιμέτωποι με νέες κάθε φορά μορφές πολεμικής βίας.
Εξαιτίας της διάρκειάς του, της εξέλιξης της τακτικής και των στρατηγικών, όπως επίσης και της βίας της οποίας υπήρξε το θέατρο, ο Πρώτος Παγκόσμιος πόλεμος πέρασε σε ένα νέο επίπεδο. Στο πεδίο μάχης, η ένταση του πυρός, συνδεδεμένη με τη μαζική χρήση των πολυβόλων και του πυροβολικού, είχε ως αποτέλεσμα μία νέα μορφή σωματικών βλαβών, στην δράση και στην όσφρηση. Η χρήση, σε περίπτωση ανάγκης, των αιχμηρών όπλων κατά τη διάρκεια των εχθροπραξιών συμπλήρωσε μια εικόνα υπέρμετρης βίας. Επισημαίνουμε όμως ότι οι μαχητές στο μέτωπο δεν υπήρξαν οι μόνοι που επλήγησαν σοβαρά από τη βία. Οι αιχμάλωτοι πολέμου υπήρξαν επίσης θύματα βίας, όπως και οι πολίτες, εκτεταμένα και συστηματικά, πολύ περισσότερο από όσο πιστεύουμε, τόσο κατά τις περιόδους επιδρομών και απόσυρσης των στρατιωτών όσο και εξαιτίας των εξόδων από τις πόλεις και τα χωριά, του άγχους που συνδέεται με την ανασφάλεια της μοίρας αγαπημένων προσώπων που είχαν επιστρατευτεί ή που χάθηκαν στο μέτωπο, με το πένθος, τους βομβαρδισμούς και τα μπλόκα, τη στρατιωτική κατοχή, ακόμα και τις απελάσεις και τις σφαγές.
Οι “Διατυπώσεις για τις δύο αρχές της ψυχικής λειτουργίας” αποτελούν περαιτέρω ανάπτυξη των διακρίσεων που ήδη είχαν παρουσιαστεί, μέσα από μία σχεδόν νευρολογική ορολογία, στο Σχεδίασμα επιστημονικής ψυχολογίας. Οι έννοιες της πρωτογενούς και δευτερογενούς διαδικασίας που παρουσιάστηκαν σε αυτά τα κείμενα, παίρνουν την οριστική τους σημασία μέσα από τη διάκριση που εισάγεται: αρχή της ηδονής και αρχή της πραγματικότητας.
Ήδη από το παρόν κείμενο, η πραγματικότητα μετατρέπεται, όχι μόνο σε μία “αληθινά αυτόνομη δύναμη”, αλλά και σε έναν κεντρικό νοσογραφικό παράγοντα. Η αρχή της πραγματικότητας παρουσιάζεται να ακολουθεί χρονικά την αρχή της ηδονής, όταν εγκαταλείπεται η προσπάθεια ικανοποίησης μέσα από την ψευδαίσθηση. Τότε δεν αναζητείται το ευχάριστο, αλλά το πραγματικό, ακόμα κι αν δεν είναι ευχάριστο.
Η “Αποποίηση” είναι από τα πιο μικρά και πιο πυκνά κείμενα του Φρόιντ. Παρόλο που διαπραγματεύεται, κατά κύριο λόγο, ένα ειδικό πρόβλημα της μεταψυχολογίας, άπτεται, από την αρχή μέχρι το τέλος, ερωτημάτων για την ψυχαναλυτική τεχνική. Η “Αποποίηση” αποτελεί μία διεργασία κατά την οποία το υποκείμενο, εκφράζει υλικό (σκέψεις, συναισθήματα) που μέχρι τότε ήταν απωθημένο, παράλληλα, όμως, αρνείται να το αναγνωρίσει ως δικό του. Η αποποίηση είναι ένας τρόπος να λάβει κανείς υπόψη του το απωθημένο· είναι ουσιαστικά ήδη μια αναίρεση της απώθησης, όχι όμως και μια παραδοχή του απωθημένου.
Η Αφροδίτη με τις γούνες 1 × €6.00
Υπογαία 1 × €17.00
Neverhome 1 × €14.40
Τζορτζ Όργουελ 1 × €17.90
Άρωμα πάγου 1 × €16.20
Μελαγχολίεθ 1 × €4.50
Τα Χριστούγεννα του Θανασάκη 1 × €9.00
1984 βασισμένο στο έργο του Τζώρτζ 'Οργουελ 1 × €16.00Υποσύνολο: €101.00
