€20.00
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο κατόπιν παραγγελίας
“Πέρασαν εφτάμισι χρόνια κιόλας από την ημέρα που ο “πρίγκιπας” του ελληνικού ροκ μετανάστευσε για τη μεγάλη μπάντα του Παραδείσου. Ο Παύλος Σιδηρόπουλος έφυγε χωρίς να μπορέσει να νιώσει την ικανότητα της σποράς που έπιασε. Γιατί είναι κοινό μυστικό ότι το ελληνικό ροκ διανύει την καλύτερη περίοδό του.
“Ο Παύλος δεν έφυγε από την ηρωίνη. Η ηρωίνη ήταν το μέσο. Ο θάνατος της μητέρας του ήταν το γεγονός που του στοίχισε αφάνταστα. ‘Ηταν το γεγονός που τον ξανάριξε στην πρέζα.
“Ο Σιδηρόπουλος, όπως και όλοι οι νεκροί ήρωες του ροκ, άθελά του δημιούργησε ένα μύθο. Ένα μύθο προς εκμετάλλευση. Στο μύθο όμως πάντα ξεχνιέται το ανθρώπινο στοιχείο. Και ο Παύλος, για όσους τον γνώριζαν από κοντά, ήταν ΑΝΘΡΩΠΟΣ. Παράλληλα, όμως, ήταν και ο καλλιτέχνης εκείνος που μίλησε στη γενιά του (και όχι μόνο) με τη σκληρή γλώσσα της πραγματικότητας, χωρίς να πιπιλίσει τα αφτιά με ωραιοποιημένα μηνύματα, που θα τον έκαναν εμπορικότερο.
“Η κατάσταση που δημιουργήθηκε μετά το θάνατο του Παύλου φαντάζει (και είναι) αρκετά περίεργη. Ο Παυλάκης απέκτησε μεγάλη δημοσιότητα και οι δίσκοι του μπήκαν σε χιλιάδες σπίτια. Τα περιοδικά και γενικότερα τα ΜΜΕ, που πολλές φορές τον λοιδορούσαν, τώρα τον χαϊδεύουν. ‘Ισως γιατί δεν είναι πια επικίνδυνος. Το σώμα του Παύλου έπαψε να υπάρχει, υπάρχει όμως το έργο του και θα μιλάει διαχρονικά.
“Προσπάθησα να συγκεντρώσω το σύνολο των δημοσιευμάτων που αφορούσαν τον Σιδηρόπουλο, γιατί πιστεύω ότι έτσι κατατίθεται η άποψή του.
“Μια άποψη που πρώτα απ’ όλα μετέφερε στα τραγούδια του, γιατί ο Παύλος ποτέ δεν κρύφτηκε και ποτέ δε μάσησε τα λόγια του”.
«Μαύρη μέρα στο Παρίσι. Εκεί συναντήθηκα και με τον Jacques C., δημοσιογράφο της “Humanite” και φίλο μας. (…) Φεύγοντας (ο Jacques θα με πήγαινε μέχρι την Ουνέσκο, απ’ όπου είχα φύγει σκαστή για τη διαδήλωση), συνεχίσαμε την έντονη συζήτηση που είχε αρχίσει πρωτύτερα: ήμουν έξω φρενών που το γαλλικό Κ. Κ. και τα συνδικάτα δεν είχαν δραστηριοποιηθεί αποτελεσματικά, εφόσον ήξερα και από προσωπική πείρα τ μέσα και τι δύναμη κινητοποίησης διέθεταν. Και μια στιγμή: «Μη φωνάζεις!» μου λέει ο Jacques. – «Μα κι εσύ φωνάζεις», του λέω στον ίδιο τόνο και εγώ. – «Ναι, αλλά εγώ είμαι στο αυτοκίνητό μου», μου αντιτείνει. Απόμεινα! Μονομιάς κατάλαβα, τη λούστηκα, την κατάσταση της προσφυγιάς. Ήμουν σε ξένο αυτοκίνητο, σε ξένο τόπο, με δικαιώματα περιορισμένα, κατά παραχώρηση.. Και μ’ έπιασε ένα κλάμα… Φτάσαμε στην Ουνέσκο, κατέβηκα από το αυτοκίνητο, αλλά τα δάκρυα, ποταμός, κυλούσαν ασταμάτητα. Και καθώς δεν γινόταν να μην πάω στο γραφείο μου, μπήκα σ’ ένα φαρμακείο και ζήτησα κάτι ασυνήθιστο από τον ξαφνιασμένο φαρμακοποιό: «Κάντε με, σας παρακαλώ, να σταματήσω να κλαίω»…
Ο Jacques δεν είχε, βέβαια, καταλάβει τι «είχε ξεφύγει από το φράχτη των δοντιών του». Λίγους μήνες μετά μου κουβάλησε από την Αθήνα δύο βαλίτσες με ρούχα που του είχαν φορτώσει οι δικοί μας.
Επιλογές και συγκυρίες σε καιρούς δύσκολους οδηγούν σε αφηγήσεις όπου διαπλέκονται τεκμήρια και βιώματα – μια εφηβεία στον Εμφύλιο που τη διαδέχτηκε, δύο φορές, μακρόχρονος ξενιτεμός. Οι απρόσμενες καταστάσεις αναζητούν απαντήσεις, ενώ η διήθηση του χρόνου μεταφέρει στο σήμερα χτεσινές βεβαιότητες και αμφιβολίες. Τα αποτυπώματα στη μνήμη μπορούν να είναι ακόμα εύγλωττα;
10 τόμοι – Πλήρης
ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ: Καλή , ντυμένο με αυτοκόλλητο (ζαρωμένο)
Να γράφεις επί έναν χρόνο ένα γράμμα στον αγαπημένο σου που «έφυγε» σημαίνει πως παρατείνεις την ύπαρξή του δίπλα σου, πως με κάποιον τρόπο καταφέρνεις να καταργήσεις την απώλεια. Αυτό θέλησε να κάνει η Ξένια Καλογεροπούλου τον Οκτώβριο του 2013, όταν η αυλαία έπεσε για τον επί 37 χρόνια σύζυγό της και σύντροφο ψυχής, Κωστή Σκαλιόρα. Πέτυχε όμως πολύ περισσότερα. Καθώς ανασύρει μνήμες, άλλοτε πικρές κι άλλοτε αστείες, για να τις αφηγηθεί στον Κωστή, η Ξένια Καλογεροπούλου πετυχαίνει να στήσει μπροστά μας μια Ελλάδα που πια δεν υπάρχει, αλλά που γέννησε κριτικούς σαν τον Κωστή Σκαλιόρα και ανθρώπους του θεάτρου σαν την ίδια: αστικά σαλόνια, λαϊκοί θίασοι, τα ελληνικά νησιά του ’40 και του ’50, η εμπορική κινηματογραφική παραγωγή και το μη εμπορικό θέατρο της δεκαετίας του ’60, η εφταετία όπως την έζησαν, κυρίως, οι θεατράνθρωποι. Κι ύστερα, ο χρόνος κυλάει κι όλο εκείνο το παρελθόν ελίσσεται μέσα απ’ τις δεκαετίες για να συναντήσει το παρόν μας, φέρνοντας μαζί του ό,τι άντεξε στον καιρό.
«Όταν διαβάζεις το Γράμμα στον Κωστή είναι σαν να έχεις απέναντί σου την Ξένια να σου μιλάει και να μη θες να σταματήσει». Άλκη Ζέη
«Το βιβλίο αυτό είναι της Ξένιας για τον Κωστή. Συνάμα είναι και του Κωστή για την Ξένια. Πρόκειται, δηλαδή, για αμοιβαίο βιβλίο αγάπης. Διαβάζεται μιλώντας, χαρίζει και χαρίζεται. Διπλό χάρισμα. Μην το ξεχάσετε». Δ.Ν. Μαρωνίτης
«Αδύνατο να αντισταθείς και να μη βυθιστείς μαζί με την Ξένια σ’ αυτή της την “επιστροφή”. Κι εκεί, να τος… Σου χαρίζεται γενναιόδωρα, ανενδοίαστος, μελαγχολικός, παιχνιδιάρης, αγέραστος και πεισματάρικα αισιόδοξος –ακριβώς όπως η ίδια– ο προσωπικός της Ξανακερδισμένος χρόνος». Θωμάς Μοσχόπουλος
«Όποιος διαβάσει αυτό το βιβλίο θα αγαπήσει την Ξένια. Αν την αγαπάει, θα την αγαπήσει διπλά». Σταμάτης Φασουλής
Αγνοούμενη 1 × €9.00
Ο πόλεμος των κουμπιών 1 × €9.80
Ξυπνήματα 1 × €20.00
Τρεις φιλικοί, έπαρχοι στην Άνδρο 1 × €14.40
Ο μικρός δράκος Καρύδας-ποιος φοβάται τα βαμπίρ; 1 × €9.00
Ο Μούργος (1) 1 × €6.00
Αριστοφάνη Λυσιστράτη 1 × €7.70
Εκεί που τραγουδάνε οι καραβίδες 1 × €18.00
Πότε διάβολος πότε άγγελος 1 × €14.00
Ο Άνταμ Σμιθ στο Πεκίνο 1 × €20.90
Κόκκινη Ρόζα 1 × €18.00
Σούε Τάο 1 × €14.30Υποσύνολο: €161.10
