Όταν αποτολμήσει κανείς να ασχοληθεί με τη ζωή ενός ανθρώπου, είτε μεγάλος είναι κι ένδοξος είτε μικρός και άγνωστος, κείνο που πρωτεύει, νομίζω, είναι ο σεβασμός στήν αλήθεια, στην υπεύθυνη εξιστόρηση των γεγονότων που αναφέρονται στον ήρωα. Mε κανέναν τρόπο δεν επιτρέπεται η παραποίηση ούτε των λόγων που θέτει ο βιογράφος στο στόμα του βιογραφούμενου ούτε των πράξεών του. Kι όσο για τις αντιλήψεις του τις κοινωνικές, θρησκευτικές, πολιτικές… –ένα από τα πιο λεπτά σημεία μιας βιογραφίας– ο βιογράφος οφείλει να τις στηρίζει με στοιχεία όσο γίνεται πιο ισχυρά και αδιάβλητα.
Έζησα δίπλα στον Kαζαντζάκη από παιδί. Γι’ αυτό και ένιωσα επιταχτική την υποχρέωση να μην πάρω μαζί μου φεύγοντας το πολύτιμο φορτίο που κρατούσα μέσα μου. Tώρα που «γέμισεν ο κόσμος πεθαμένους» και που μόνο εγώ απομένω να το φυλάγω στην «ατομική μου θυρίδα».
E.A.

Βιογραφία του Νίκου Καζαντζάκη. 1966,Δωρικός

σκληρό εξώφυλλο ,καλή κατάσταση