€15.00
Έναν χρόνο μετά το θάνατό της, κυκλοφορεί, το βιβλίο της εμβληματικής Δικαστού Ρουθ Μπέιντερ Γκίνσμπεργκ σε συνεργασία με τις Γουέντι Γουίλιαμς και Μαίρη Χάρτνετ, με πρόλογο για την Ελληνική Έκδοση της Προέδρου της Ελληνικής Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου. Πρόκειται για μία πνευματώδη, συναρπαστική, σοβαρή και παιγνιώδη ταυτόχρονα συλλογή κειμένων και ομιλιών από μια γυναίκα που άσκησε ισχυρή και μακρόχρονη επίδραση στο δίκαιο, τα δικαιώματα των γυναικών και των μειονοτήτων και τη λαϊκή κουλτούρα.
Διαθεσιμότητα: 1 σε απόθεμα
Πώς επιτυγχάνεται η κοινωνική δικαιοσύνη; Θα επέλθει νομοτελειακά μέσα από την αυτοκατάργηση του καπιταλισμού, όπως υποστηρίζει ο μαρξισμός; Αρκούν για τη διασφάλισή της οι κατάλληλες νομοθετικές ρυθμίσεις, όπως ισχυρίζεται ο πολιτικός φιλελευθερισμός;
Στο βαθύτατα προσωπικό αυτό βιβλίο, ο Τζ. Α. Κοέν -ο διαπρεπέστερος εκπρόσωπος του αναλυτικού μαρξισμού και ένας από τους κορυφαίους αγγλοσάξονες πολιτικούς φιλοσόφους του 20ού αιώνα- ασκεί κριτική και στις δύο αντιλήψεις, κινούμενος ανάμεσα στην ιστορία των ιδεών και την πολιτική φιλοσοφία.
Ο Κοέν απορρίπτει τη μαρξιστική πίστη στο αναπόφευκτο της ισότητας αλλά και τον φιλελεύθερο ισχυρισμό ότι η δικαιοσύνη είναι τελικά νομικό ζήτημα. Πιστεύει πως μια αλλαγή στο ήθος, στον τρόπο που οι άνθρωποι παίρνουν τις καθημερινές τους αποφάσεις, είναι απαραίτητη για την επίτευξη της ισότητας και την πραγμάτωση της δικαιοσύνης.
Δεν αρκεί ούτε η ιστορία ούτε γενικώς η πολιτική – απαιτείται πρώτα απ’ όλα μια ηθική επανάσταση, μια επανάσταση στην ανθρώπινη ψυχή. Αν θέλεις την ισότητα, καταλήγει ο Κοέν, δεν μπορείς να είσαι τόσο πλούσιος.
Ηγεμόνα μου, δεν είμαι σε θέση να σας δώσω μια σαφή αναφορά του μήνα που πέρασα στο Παρίσι, καθώς ήταν ένας μήνας πνευματικής μέθης. Όχι μόνο εγώ, όλοι ήταν μεθυσμένοι: άλλοι από παράλογο φόβο, άλλοι από τρελό ενθουσιασμό, από τρελές ελπίδες. Σηκωνόμουν στις πέντε ή στις τέσσερις το πρωί και κοιμόμουν στις δύο. Ήμουν όλη μέρα στο πόδι, συμμετείχα αποφασιστικά σε όλες τις συναντήσεις και συναθροίσεις, στις λέσχες, στις πορείες, στις βόλτες και στις διαδηλώσεις. Με λίγα λόγια, απορροφούσα με όλες μου τις αισθήσεις, με όλους μου τους πόρους τη μεθυστική επαναστατική ατμόσφαιρα.
Ήταν μια γιορτή δίχως αρχή και τέλος. Έβλεπα τους πάντες και δεν έβλεπα κανέναν, επειδή όλοι χάνονταν σε ένα αναρίθμητο πλήθος που γλεντούσε. Μιλούσα με όλους και δεν θυμόμουν ούτε τι τους έλεγα ούτε τι μου έλεγαν, επειδή σε κάθε βήμα υπήρχαν νέα δεδομένα, καινούργιες περιπέτειες, καινούργια μαντάτα. Προς υποστήριξη κι ενίσχυση του γενικού πυρετού συνέβαλαν ταμάλα και οι ειδήσεις που κατέφθαναν ασταμάτητα από την υπόλοιπη Ευρώπη. […]
Ήταν λες κι ο κόσμος ολόκληρος αναποδογύρισε. Το απίθανο έγινε κοινότοπο, το αδύνατο δυνατό, ενώ το πιθανό και το κοινότοπο έγιναν ανούσια”.
Η Εξομολόγηση γράφτηκε το 1851 κατ’ απαίτηση του τσάρου Νικόλαου ενόσω ο Μπακούνιν βρισκόταν έγκλειστος στις ρωσικές φυλακές αντιμέτωπος με τη θανατική ποινή. Το κείμενο ανακαλύφθηκε το 1919 από τους μπολσεβίκους και εκδόθηκε το 1921, προκαλώντας διαμάχες -που συνεχίζονται έως σήμερα- για το ήθος του Μπακούνιν.
Τι είναι τελικά η Εξομολόγηση; Ένα κείμενο υποταγής του Μπακούνιν στον τσάρο ή ένας πανέξυπνος τρόπος να γράψει την ωραιότερη ελεγεία της επανάστασης του 1848 κάτω από τη μύτη της αστυνομίας; Είναι πρωτίστως ένα ανθρώπινο κείμενο, αντιφατικό όπως ο συγγραφέας του, συνταρακτικό όπως η εποχή του.
Η παρούσα έκδοση, η πρώτη ελληνική 170 χρόνια μετά από τη σύνταξή του, προσπαθεί, με την εισαγωγή του Ζαν-Κριστόφ Ανγκό αλλά κυρίως τον πρόλογο και τον εκτενή σχολιασμό του Γιούρι Στεκλόφ, να αναδείξει ένα γραπτό που λοιδωρήθηκε όσο λίγα στην ιστορία.
Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ευρώπη: το φάντασμα της ιστορικής παρακμής. Κυριαρχεί ο φόβος ότι η ώρα της Ευρώπης πέρασε, ότι τα αθάνατα επιτεύγματα του ευρωπαϊκού πολιτισμού δεν μπορούν πια να επαναληφθούν κι ότι πρέπει να συμφιλιωθούμε με τη σκέψη πως σε παγκόσμιο επίπεδο η Ευρώπη θα έχει εφεξής ρόλο δευτεραγωνιστικό, ή και κομπάρσου.
Στη διάλεξη αυτή, ένα απ’ τα τελευταία κείμενα που δημοσίευσε πριν το θάνατό του, ο Τζωρτζ Στάινερ επιχειρεί να «γειώσει» τη συζήτηση για το μέλλον της Ευρώπης ― να τη μεταφέρει από τους αιθέρες των μεγάλων ιδεών στο έδαφος της βιωμένης πραγματικότητας.
Τι ορίζει την Ευρώπη; ρωτά ο Στάινερ. Και απαντά: το καφενείο, αυτή η νέα αρχαία αγορά που χωρά τον διανοούμενο και τον πολιτικό μαζί με τον εργάτη και τον άστεγο· το εξημερωμένο και αχόρταγα περπατημένο τοπίο· η διαρκής παρουσία του παρελθόντος στους δημόσιους χώρους ―στους δρόμους, στις πλατείες, στις γέφυρες― και η συνακόλουθη, συχνά ασφυκτική, κυριαρχία της μνήμης· η ριζικά αντιφατική και γι’ αυτό ανεξάντλητα γόνιμη πρωτοκαθεδρία δύο πνευματικών παραδόσεων, της ελληνικής και της εβραϊκής· τέλος, η ιστορικά μοναδική αίσθηση του πεπερασμένου των ανθρώπινων επιδιώξεων και η αναγνώριση της καταστατικής τραγικότητας της ανθρώπινης συνθήκης.
Αρκούν αυτά, αναρωτιέται ο Στάινερ, για να παραμείνει η Ευρώπη μια ιδέα που διεγείρει την ψυχή και τη φαντασία; Ή μήπως είναι καταδικασμένη «να κατοικήσει στο μεγάλο μουσείο περασμένων ονείρων που ονομάζουμε ιστορία.
Απόσπασμα I
Όταν επιστρέφετε στην Αγγλία από οποιαδήποτε ξένη χώρα, αμέσως έχετε την εντύπωση ότι ανασαίνετε αλλιώτικο αέρα. Ακόμα και τα λίγα πρώτα λεπτά, δεκάδες μικροπράγματα συνωμοτούν για να σας δώσουν αυτή την αίσθηση. Η μπύρα είναι πιο πικρή, τα κέρματα πιο βαριά, η χλόη πιο πράσινη, οι διαφημίσεις πιο κραυγαλέες. Τα πλήθη στις μεγάλες πόλεις με τα πράα, όλο γωνίες πρόσωπα, τα χαλασμένα δόντια και τους ευγενικούς τρόπους, διαφέρουν από ένα ευρωπαϊκό πλήθος. Και μετά η απεραντοσύνη της Αγγλίας σας καταπίνει, και χάνετε για λίγο την αίσθησή σας ότι ολόκληρο το έθνος ένα ενιαίο αναγνωρίσιμο χαρακτήρα. Άραγε όντως υπάρχουν έθνη; Μήπως δεν είμαστε 46.000.000 άτομα, όλα διαφορετικά; Άσε πια την ποικιλότητα, το χάος! Το βροντοκόπημα των ξυλοπάπουτσων στις βιομηχανικές πόλεις του Λάνκασαϊρ, το πήγαιν’ έλα των φορτηγών στη Μεγάλη Βόρεια Οδό, οι ουρές έξω από τα Γραφεία Ευρέσεως Εργασίας, ο πάταγος στα φλιπεράκια των παμπ του Σόχο, οι γεροντοκόρες που πηγαίνουν με το ποδήλατο στη Θεία Κοινωνία μέσα στην ομίχλη του φθινοπωρινού πρωινού – όλα αυτά δεν είναι μόνο θραύσματα, αλλά χαρακτηριστικά θραύσματα του αγγλικού τοπίου. Πώς να βγάλεις ένα σαφές σχήμα μέσα σ’ αυτή τη θολούρα;
Απόσπασμα II
Όμως συνδέεται με ένα άλλο αγγλικό γνώρισμα που είναι τόσο μεγάλο μέρος μας ώστε σχεδόν δεν το προσέχουμε, κι αυτό είναι ο εθισμός σε χόμπι και ενασχολήσεις του ελεύθερου χρόνου, η ιδιωτικότητα της αγγλικής ζωής. Είμαστε ένα έθνος με ανθρώπους που αγαπούν τα λουλούδια, αλλά επίσης ένα έθνος με συλλέκτες γραμματοσήμων, ερασιτέχνες ξυλουργούς, ανθρώπους που εκτρέφουν περιστέρια, κόβουν κουπόνια, παίζουν βελάκια, λύνουν σταυρόλεξα. Το τμήμα της κουλτούρας που είναι χαρακτηριστικά ντόπιο επικεντρώνεται σε πράγματα που ακόμα και όταν είναι δημόσια, δεν είναι επίσημα – η παμπ, ο ποδοσφαιρικός αγώνας, ο πίσω κήπος, το τζάκι, και το «ωραίο φλιτζάνι τσάι». Ακόμα πιστεύουμε στην ελευθερία του ατόμου, σχεδόν όσο και στον 19ο αιώνα. Αλλά δεν έχει να κάνει με την οικονομική ελευθερία, το δικαίωμα να εκμεταλλεύεσαι άλλους για κέρδος. Είναι η ελευθερία να έχεις ένα δικό σου σπίτι, να διαλέγεις τη δική σου διασκέδαση αντί να σου επιβάλλεται άνωθεν.
Εμείς, η ιστορία μας 1 × €13.00
Η γεωγραφία είναι πολύ κουλ! Ακτίβιτι μπουκ για παιδιά 1 × €11.00
Οι Μεγάλες 'Ωρες της Ανθρωπότητος 1 × €7.00
Ο τεχνίτης πετεινός (σκληρόδετη έκδοση) 1 × €13.00
1984 1 × €13.00
Σπάζοντα πράγματα στη δουλειά 1 × €14.31
Νοσταλγία 1 × €18.00
Αφέντες και Δούλοι 1 × €20.00
Το πρώτο μου ταξίδι στην Ελλάδα 1 × €7.00Υποσύνολο: €116.31
