Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.
Πίσω στην Αρχική
Δένομαι πολύ εύκολα
€9.70
«Ο ήρωάς μας κοντεύει τα πενήντα. Δεν υπάρχουν πενήντα τρόποι να είσαι πενήντα· μόνο δύο: ή πείθοντας τον εαυτό σου ότι είσαι ακόμα νέος, ή βαρυγκομώντας ότι έχεις ήδη γεράσει. Έρχεται στην καρδιά των Χάιλαντς για να συναντήσει μια γυναίκα είκοσι χρόνια νεότερή του. […] Η ηρωίδα μας είναι όμορφη, πολύ όμορφη. Και, φυσικά, το ξέρει. Δεν είναι σωστό να ζητάμε συνεχώς απ’ τις γυναίκες που είναι όμορφες και που οι άνδρες τους το θυμίζουν συνέχεια, να συμπεριφέρονται σαν να ‘ταν άσχημες. […] “Δεν έπρεπε να ‘ρθω”, λέει και ξαναλέει μέσα του ο ήρωάς μας. […]
Εκείνη μιλάει, λέει ό,τι της κατέβει, για σκοτσέζικα πρόβατα, για τους σκοτσέζικους χερσότοπους, για σκοτσέζικα γαϊδουράγκαθα, για σκοτσέζικους γλάρους, εκείνος, θέλει δε θέλει, δέχεται να εμπλακεί σ’ αυτή την αγροτική και εθνικιστική συζήτηση. […] Την ακούει, την κοιτάζει, αμήχανος. Όλα πάνω της τον ελκύουν, κι ο ήρωάς μας θυμώνει γι’ αυτή την έλξη που εκείνη του την προκαλεί τόσο φυσικά, με την αίγλη της και μόνο, χωρίς να καταβάλλει καμία προσπάθεια και, αυτό είναι το χειρότερο, χωρίς καν να το επιθυμεί. Πολλοί έχουν πέσει, και θα πέσουν, θύματα της γοητείας της. […]
Αναρωτιέται αν αυτή ακριβώς η άρνηση της αγάπης είναι που τον έλκει, τον αιχμαλωτίζει, τον οδηγεί στην άβυσσο.»
Σχετικά προϊόντα
- Αγγλική-Αγγλόφωνη
1984
€13.00«Η εξουσία δεν είναι μέσον, είναι σκοπός. Δεν εγκαθιδρύεις δικτατορία για να προστατέψεις μια επανάσταση· κάνεις επανάσταση για να εγκαθιδρύσεις δικτατορία. Στόχος των διώξεων είναι οι διώξεις. Στόχος των βασανιστηρίων είναι τα βασανιστήρια. Στόχος της εξουσίας είναι η εξουσία». Ο Ουίνστον Σμιθ –υπάλληλος στην Υπηρεσία Αρχείων του Υπουργείου Αλήθειας στο Λονδίνο– χειρίζεται με μεγάλη επιδεξιότητα τη Νέα Γλώσσα και ξαναγράφει το παρελθόν με τρόπο που να εξυπηρετεί το Κόμμα. Aπλό γρανάζι του συστήματος, ασφυκτιά σε αυτό τον κόσμο του απόλυτου ελέγχου των ανθρώπων από το άγρυπνο μάτι του Μεγάλου Αδελφού, ενώ η Αστυνομία Σκέψης βρίσκεται διαρκώς σε ετοιμότητα, καθώς θεωρεί τους πάντες δυνάμει αντιφρονούντες. Από τη στιγμή που ο Ουίνστον θα αποπειραθεί να αμφισβητήσει τη ζοφερή πραγματικότητα, θα ζήσει μια περιπέτεια με απρόβλεπτο τέλος. Το 1984 πρωτοεκδόθηκε το 1949· περιέγραφε τότε ένα σκοτεινό μέλλον, με τους ανθρώπους σκλάβους μιας τυραννικής Αρχής. Παραμένει σταθερά επίκαιρο για τον τρόπο με τον οποίο σκιαγραφεί τις προσπάθειες περιορισμού της σκέψης και της ελευθερίας εκ μέρους της εξουσίας, αλλά και τον εφιάλτη των περιορισμένων δυνατοτήτων αντίδρασης σε αυτό. «Το πιο τρομακτικό, πάντως, στη δυστοπία του Όργουελ είναι η συστηματική στρέβλωση της έννοιας των λέξεων, η προσπάθεια να αφαιρεθεί από τις λέξεις η πραγματική τους σημασία, να αποσυνδεθούν αυτές από τα συναισθήματα που εκφράζουν. Κύριος εχθρός του καθεστώτος στο 1984 είναι η πραγματικότητα. Οι κάθε λογής τυραννίες προσπαθούν να κάνουν ανέφικτη την αυθεντική κατανόηση του κόσμου, να την αντικαταστήσουν με οφθαλμαπάτες και ψέματα… Αυτό που πλανάται σαν εφιάλτης στο 1984 είναι το να έχεις χάσει τον ίδιο τον εαυτό σου, το να αδυνατείς πια να αναγνωρίσεις την ίδια την πραγματικότητα… Το 1984 είναι ένα είδος εγχειριδίου για δύσκολους καιρούς». Jean Seaton, «Γιατί το 1984 μπορεί να αφορά το σήμερα», (από την εισαγωγή της έκδοσης) «Το ολοκληρωτικό κράτος προσπαθεί, με άλλα λόγια, να ελέγξει τις σκέψεις και τα συναισθήματα των υπηκόων του στον ίδιο βαθμό που ελέγχει και τις ενέργειές τους – αν όχι και περισσότερο. Το κρίσιμο ερώτημα για μας είναι: μπορεί να επιβιώσει η λογοτεχνία σε ένα τέτοιο περιβάλλον; Νομίζω πως η απάντηση πολύ απλά είναι: όχι». Τζορτζ Όργουελ, «Λογοτεχνία και ολοκληρωτισμός», 1941, (από το επίμετρο της έκδοσης) «Εκτός από καυστικό σχόλιο για την κατάχρηση εξουσίας στον σύγχρονο κόσμο και έγκαιρη προειδοποίηση για τις πιθανές συνέπειες ενός κρατικού παρεμβατισμού που ξεφεύγει από τον έλεγχο, το 1984 είναι επίσης ένα μυθιστόρημα σχετικά με μερικούς από τους βαθύτερους φόβους του ανθρώπου και την εμμονή με την αυτομαστίγωση και τις κρίσεις πανικού που συνεπάγονται συνήθως τέτοιες συνθήκες».
Σελίδες 472
Διαστάσεις 14×21
Ημερομηνίας 1ης παρούσας έκδοσης Μάρτιος 2021 - Γαλλική-Γαλλόφωνη
Τα σανδάλια
€6.00“Είκοσι λεπτά: Πρώτ’ απ’ όλα ένα ντους. Ύστερα, γυμνή ακόμα, μακιγιαρίστηκε ελαφρά. Φούστα, φυσικά, και κάλτσες μαύρες με ζαρτιέρες. Τα εργαλεία της δουλειάς, είπε μέσα της, μ’ εκείνο τον κυνισμό που της επέτρεπε να παίρνει αποστάσεις. Από τον εαυτό της, κατά περίπτωση. Κάλτσες μαύρες μα ζαρτιέρες, κυλοτάκι μικροσκοπικό, δαντελένιο. Διάλεξε μια φούστα στενή στη μέση και στους γοφούς, που άνοιγε χαμηλά. Μια φούστα ανάλαφρη, ευκολοφόρετη. Τέλος, ένα ζευγάρι σανδάλια ραφινάτα, με τακούνι και λουράκια, που αναδείκνυαν τη φινέτσα των αστραγάλων, τις λεπτές, καλλίγραμμες και μυώδεις γάμπες της. Ήταν έτοιμη”.
- Ξένη πεζογραφία
Το σπίτι της σιωπής
€18.00ένα σπίτι που καταρρέει, σε µια µικρή παραθαλάσσια πόλη κοντά στην Ιστανµπούλ, ζει κατάκοιτη στο κρεβάτι η χήρα Φατµά. Τη φροντίζει ένας νάνος, ο Ρετζέπ, νόθος γιος του συζύγου της. Οι δυο τους µοιράζονται µυστικά και παράπονα. Η Φατµά περιµένει όπως κάθε καλοκαίρι για λίγες µέρες τα τρία εγγόνια της: τον Φαρούκ, έναν ιστορικό που πνίγει την απογοήτευσή του για τη ζωή στο αλκοόλ, την ευαίσθητη, προοδευτική Νιλγκιούν, και τον Μετίν, µαθητή λυκείου που ονειρεύεται την εύκολη ζωή. Με τον ερχοµό τους, θα αρχίσουν να ξετυλίγονται αναµνήσεις και η ιστορία του παππού τους, που νόµιζε πως µπορούσε να γεφυρώσει το χάσµα ανάµεσα σε Ανατολή και Δύση.
Ένα βιβλίο για την πολιτική αναταραχή και το κοινωνικό χάος στην Τουρκία πριν από το πραξικόπηµα του 1980. Ένα µυθιστόρηµα όπου ο Ορχάν Παµούκ µιλά, µε τον µοναδικό του τρόπο, για τα αγαπηµένα του θέµατα: την πατρίδα του και τη σχέση της µε τον κόσµο, τις συλλογικές και τις ατοµικές ψευδαισθήσεις, τα κοινά όνειρα όλων των ανθρώπων
- Ξένη πεζογραφία
Το Μαύρο Βιβλίο
€20.70Ο Γκαλίπ είναι δικηγόρος και ζει στην Ιστανµπούλ. Μια µέρα εξαφανίζεται ξαφνικά η γυναίκα του Ρουγιά. Μήπως τον εγκατέλειψε για να επιστρέψει στον πρώην σύζυγό της ή για χάρη άραγε του ετεροθαλούς αδελφού της Τζελάλ, γνωστού δηµοσιογράφου, που έχει και εκείνος εξαφανιστεί; Καθώς ο Γκαλίπ προσπαθεί να βγάλει άκρη, διαπιστώνει ότι σταδιακά υιοθετεί την ταυτότητα του Τζελάλ: φοράει τα ρούχα του, απαντά στις τηλεφωνικές κλήσεις που εκείνος δέχεται, γράφει ακόµη και τα κείµενά του για την εφηµερίδα. Ο Γκαλίπ προσπαθεί να βρει στοιχεία τριγυρνώντας στην ατµοσφαιρική πόλη, όπου κάθε γωνιά της είναι κι ένα σηµάδι της ιστορίας της, αλλά η φύση του µυστηρίου αλλάζει διαρκώς – ώσπου δέχεται απειλές για τη ζωή του, και τότε αρχίζει να φοβάται το χειρότερο. Στο µαγευτικό περιβάλλον της Ιστανµπούλ, ο Γκαλίπ, εκτός από τη Ρουγιά και τον Τζελάλ, αναζητά εν τέλει και την αληθινή φυσιογνωµία της πόλης του, κυρίως όµως τον ίδιο του τον εαυτό.
«Επειδή το Μαύρο βιβλίο ξεκινά από την παιδική µου ηλικία εκεί όπου έζησα το µεγαλύτερο µέρος της ζωής µου και διηγείται τις περιπέ-τειες ενός ήρωα συνοµηλίκου µου, όπως είναι φυσικό, µε έχουν πολλές φορές ρωτήσει: “Πόσο Γκαλίπ είσαι;”. Ίσως οι λεπτοµέρειες της ζωής µου –τα ψώνια, οι µατιές που έριχνα από το παράθυρό µου στο µαγαζί του Αλαντίν απέναντι, οι κουβέντες µου µε την κυρία Καµέρ, που ήταν πραγµατικό πρόσωπο, τα µοναχικά σαββατόβραδά µου, οι περίπατοί µου τις νύχτες στα άδεια σοκάκια της πόλης– να µοιάζουν µε του Γκαλίπ. Αλλά η βαθιά µοναξιά του Γκαλίπ, η µελαγχολία που είχε εισβάλει σαν αρρώστια µέσα του, το θλιβερό σκοτάδι της ζωής του δεν είναι ευτυχώς και δικές µου βαθιές πληγές. Ζηλεύω τον Γκαλίπ για την καρτερικότητά του, τη σοβαρότητά του, τη δύναµη µε την οποία κουβαλάει τον πόνο του· τον θαυµάζω και γιατί, παρ’ όλα όσα του συνέβησαν, εκείνος σιωπηρά επιδοκιµάζει τη ζωή. Έγινα συγγραφέας επειδή δεν είχα τη δική του δύναµη για όλα αυτά». Από το επίµετρο του Ο.Π
