Κανένα προϊόν στο καλάθι σας.
Πίσω στην Αρχική
Άσπρες κηλίδες πάνω στο άσπρο
€12.60
Άσπρες κηλίδες πάνω στο άσπρο. Μια ανέκδοτη συλλογή του Γιάννη Ρίτσου. Ολοκληρωμένη, έτοιμη για έκδοση.
Η συλλογή (110 ποιήματα) γράφτηκε στο διάστημα 1.XII-27. XII.85. Η β΄ γραφή έγινε στο διάστημα 20-29.VII 1986. Η α΄ γραφή στην Αθήνα και η β΄ γραφή στο Καρλόβασι της Σάμου.
Τα χειρόγραφα ανακάλυψε η Maria Caracausi ανάμεσα στις εκδομένες συλλογές που βρίσκονται στα Αρχεία του Μουσείου Μπενάκη. Εκείνη πρώτη δημοσίευσε τη συλλογή σε μια δίγλωσση έκδοση – στα ιταλικά και στα ελληνικά – που πραγματοποιήθηκε από τον εκδοτικό οίκο Torri del Vento, στο Παλέρμο της Ιταλίας.
Πρέπει να αναφέρουμε ότι το ποίημα υπ’ αριθμ. 46, που υπήρχε στην α΄ γραφή και από παραδρομή δεν συμπεριλήφθηκε από τον ποιητή στη β΄ γραφή, μπήκε στη θέση του στην παρούσα έκδοση.
Σχετικά προϊόντα
- Ελληνική πεζογραφία
Φάπ!
€10.00Ο τίτλος του βιβλίου αυτού βγήκε από μια λέξη που λανσάρησε τυχαία ο Φρέντυ Γερμανός σε ένα χρονογράφημά του. Όταν πρωτοδημοσιεύθηκε η λέξη δεν εσήμαινε τίποτε. Σήμερα σημαίνει κάτι μεταξύ καρπαζιάς και αποκεφαλισμού. (ο ΚΥΡ στο εξώφυλλο προτίμησε τον αποκεφαλισμό…)
- Ελληνική ποίηση
Πούσι
€10.80Το Πούσι είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Νίκου Καββαδία και εκδόθηκε για πρώτη φορά το 1947 από τον Α. Καραβία. Έκτοτε εκδόθηκε 4 φορές στις εκδ. Γαλαξίας (1961-1971), 16 φορές στις εκδ. Κέδρος (1975-1989) και, από τον Οκτώβριο 1989 μέχρι τον Δεκέμβριο 2000, 13 φορές στις εκδ. Άγρα.
Περιέχει τα 14 παρακάτω ποιήματα : Πούσι, Kuro Siwo, Στεριανή ζάλη, Cambay’s Water, Αρμίδα, Black and White, Εσμεράλδα, Καραντί, Θαλάσσια Πανίς, Federico Garcia Lorca, Θεσσαλονίκη, Σταυρός του Νότου, Μάρεα, Λύχνος του Αλαδδινού. Πρόκειται για τετράστιχα ποιήματα σε σταυρωτή ή ζευγαρωτή ομοιοκαταληξία.
Η συλλογή είναι αφιερωμένη στην Έλγκα Καββαδία, και κάθε ποίημα χωριστά και σε ένα διαφορετικό πρόσωπο, συγγραφείς, ηθοποιούς, ζωγράφους, δικούς κι ανώνυμους.
Κοσμείται με προμετωπίδα του Γιάννη Τσαρούχη - Ελληνική ποίηση
Η περιπέτεια της φαντασίας
Η Μαρία Λαϊνά ανθολογεί Νίκο Καχτίτση€15.00έκδοση του 1995
Οι λόγοι για τους οποίους ξεχωρίζουμε και αγαπάμε έναν δημιουργό σ’ έναν συγκεκριμένο χώρο τέχνης δεν είναι πάντα -ούτε όλοι- ευδιάκριτοι, και για τους άλλους αλλά και για μας. Επιπλέον, τις περισσότερες φορές δεν μένουν αμετακίνητοι. Στο πέρασμα του χρόνου το άθροισμά τους αυξομειώνεται, ορισμένες φορές αλλάζει και η δυναμική μεταξύ τους, τέλος συμβαίνει να αδυνατίζουν ή να δυναμώνουν. Σχετίζονται με πράγματα που διαπλέκονται τόσο έντεχνα ώστε είναι αδύνατον να απομονώσουμε κάποιον, και βέβαια έχουν να κάνουν με το είδος της τέχνης που μας αρέσει περισσότερο ή που ασκούμε εμείς οι ίδιοι. Εδώ ακριβώς ο Τ. Σ. Έλιοτ αναγνωρίζει τον ρόλο του συνηγόρου μάλλον παρά του δικαστή.
Αν το δεχτούμε αυτό, οδηγούμαστε αναπόφευκτα σε ό,τι αποκαλούμε προσωπικό γούστο, είτε πρόκειται για είδος φαγητού π.χ. είτε για μορφή τέχνης.
Η εκτέλεση της συνταγής, με άλλα λόγια η τεχνική, που επικυρώνεται μόνο μετά το γεγονός, εξαρτάται από δεξιότητες, εμπειρίες, ευαισθησία, κι ένα σωρό άλλα ασφαλώς, ίσως ακόμη και από την ηθική, στην ευρύτερη έννοια της λέξης.
Διάλεξα λοιπόν να ανθολογήσω τον Νίκο Καχτίτση για καθαρά προσωπικούς λόγους, και μ’ αυτό εννοώ κυρίως δύο διαφορετικά πράγματα: Πρώτον, την αγάπη μου για το έργο του, τον θαυμασμό και την έκπληξη που μου προκαλούσε και μου προκαλεί πάντα η φαντασία του, η δαιδαλώδης ανέλιξή της και ο ιστός της που, ενώ πλέκεται γύρω σου συστηματικά και υπομονετικά, αντί να σε παγιδεύσει σε ελευθερώνει. Ακόμα, όσα παραλείπει κι όσα κρατάει με επιμονή, το ενδιάμεσο, ακροθιγές χιούμορ και η ειρωνεία της, και τέλος το γεγονός ότι εγώ τουλάχιστον δεν μπόρεσα να ανακαλύψω τον ευκρινή πρόγονό της στην ελληνική πεζογραφία ούτε, ακόμα τώρα, να αφουγκραστώ τον απόηχό της.
Δεύτερον, μια σύντομη αλληλογραφία που κρατήσαμε δύο χρόνια προτού πεθάνει, το 1968, χάρη στην οποία έμαθα πράγματα σε μια ηλικία που τα χρειάζεται. Πολύς καιρός πέρασε από τότε. Αλλά η επικοινωνία που εξασφαλίζει κάποτε η λογοτεχνία δεν θα άξιζε και πολλά αν περιοριζόταν από το απλό γεγονός του θανάτου. Εξάλλου, πρόκειται πράγματι για γεγονός, με την οριστική και αμετάκλητη έννοια που του αποδίδουμε; Ξαναδιαβάζοντας μιαν ακόμη φορά επιστολές και βιβλία, με τη γραμμή που ενώνει τους χρόνους άλλοτε θλιβερά ατέρμονη κι άλλοτε απροσδόκητα λιτή και σύντομη, μου ήρθε να το ρωτήσω κι αυτό…
Δεν θα πω εδώ γιατί πιστεύω ότι οι αγάπες μας μπορεί να αφορούν και άλλους, απαριθμώντας λόγους κι εκτιμήσεις. Ο άλλος -ο αναγνώστης εν προκειμένω- έχει κι αυτός τα δικαιώματά του, καθώς μάλιστα, σε τούτη τη σειρά, φανερά το πρόσωπό του συγχέεται με το πρόσωπο του ανθολόγου. Η πρόταση ελπίζω ότι μπορεί να λειτουργήσει σαν υποκατάσταση. Το δήθεν συμπαγές και κεντρομόλο εγώ, δεν ισχύει πια ούτε για την ανάγνωση της εικόνας αλλά ούτε και για τη δημιουργία της
