-
×
Όταν έκλαψε ο Νίτσε
1 × €20.70
Υποσύνολο: €20.70
Πίσω στην Αρχική
Μερακλίνα Κουκιμπιμπέρισσα Ομπλαντί
€10.80
Το δέχομαι
Αν το δεχτώ και απλώσω
τα πόδια μου ξαπλώσω
στην αγκαλιά σου αν δώσω
δίκιο θα με παρηγορήσεις
που γεννήθηκα λάθος;
[Από την έκδοση]
Ένας διάλογος-παρτιτούρα, μια κουήρ ελεγεία απόσχισης και αποχωρισμού.
Διαθεσιμότητα: Διαθέσιμο
Σχετικά προϊόντα
- Ελληνική Ποίηση
Επέτειοι της λήθης
€8.60Η λέξη γη διαθέτει τόσο εύρος
που επί αιώνες οι άνθρωποι τη θεωρούσαν επίπεδη.
Γελασμένοι, λένε,
από εκείνο τον πρώιμο, αζύμωτο ουρανό
που δεν είχε φως
ούτε για τα μάτια του κόσμου.
[…] - Θέατρο
Θέατρο και ποίηση
Ματωμένος γάμος, Ο Περλιμπρίν και η Μπελίσα, Το σπίτι της Μπερνάρντα Άλμπα - Παραλογή του μισοΰπνου, Θρήνος για τον Ιγνάθιο Σάντιεθ Μεχίας€16.00Ο Φεδερίκο Γκαρθία Λόρκα, ένας από τους λίγους αυθεντικούς ποιητές του αιώνα μας, γεννήθηκε τον Ιούνιο του 1898 στο μικρό χωριό της Ανδαλουσίας Φουέντε Βακέρος, κάπου δεκαοχτώ χιλιόμετρα βορειοδυτικά της Γρανάδας. Ο πατέρας του, άνθρωπος με φιλελεύθερες αρχές, ήταν πλούσιος κτηματίας της περιοχής του. Όταν η πρώτη του γυναίκα πέθανε άτεκνη, παντρεύτηκε σε δεύτερο γάμο τη νεαρή αλλά γνωστική και καλλιεργημένη δασκάλα του χωριού, κόρη μιας φτωχής οικογένειας από τη Γρανάδα. Απόκτησε μαζί της πέντε παιδιά, με πρωτότοκο τον Φεδερίκο. Έτσι, ο κατοπινός ποιητής, εκτός από ένα μικρό διάστημα που υποχρεώθηκε να συνεχίσει το σχολείο του στην Αλμερία, έζησε τα παιδικά του χρόνια στον εύφορο κάμπο της Γρανάδας, το σταυροδρόμι τόσων φυλών, με τα γραφικά χωριά και τους παράξενους θρύλους, με τους τσιγγάνους και τους αυτοσχέδιους μουσικούς, με τους αμαρτωλούς έρωτες και τα βίαια πάθη, μ’ όλα εκείνα τα στοιχεία που διαμόρφωσαν την ευαισθησία του μικρού Ανδαλουσιανού και σφράγισαν για πάντα το χαρακτήρα και την υφή του έργου του.
- Ελληνική Ποίηση
ΗΣΥΧΙΑ
€9.00[Παλαιότερα, έξω και μέσα στο νοσοκομείο υπήρχε,
κάτω από έναν κυανούν σταυρό, η ένδειξη: ΗΣΥΧΙΑ]
Ησυχία, διότι η ακρόαση της μουσικής εδώ είναι ανυπεράσπιστη. - Ελληνική Ποίηση
Μέσα σε ήλιους και φεγγάρια
€9.00Κατάµεστος ανένδοτα τζιτζίκια
και γύρω χρυσογάλανη ερηµιά·
τρελά πετροχελίδονα
θερίζουν ασταµάτητα
τις ξένοιαστες φωνές της γης·
για τους ξυπόλητους κορµούς
λαµπάδιασµα ολότρεµο, βαθύ, ξεθεωµένο —
πηγαίνω τώρα πιο κοντά και μένω.
Προσάναµµα µια λέξη που δε λέγεται —
µα όχι ρέµβη, όχι δίψα, σπίθα, ή μετέωρο·
κάτι απροσµέτρητο υπάρχει
όλβιο, ανεξάντλητο κι ατρόµητο
ή κι οργωµένο απ’ τον ήλιο της καρδιάς,
ηχώ ανεξιχνίαστη, σε κάθε λίκνο χαρισµένη,
και φέρνει διάφανο το θάµβος µέσα µου
σε τούτο τον κατάφωτο πευκώνα
που ξέρω πως δεν έχει τέλος.
